Ο Πρόεδρος του Ανατολικού Τιμόρ και βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης Ζοζέ Ράμος-Όρτα έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του αγωνιζόμενος για την ελευθερία της πατρίδας του από την καταπίεση. Όταν ήταν 18 ετών, ο Ράμος-Όρτα εξορίστηκε από το Ανατολικό Τιμόρ –το οποίο τότε ήταν πορτογαλική αποικία υπό στρατιωτική δικτατορία– στη Μοζαμβίκη για την ειλικρινή κριτική του όσον αφορά την αποτυχία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την υπανάπτυξη και την εκτεταμένη φτώχεια. Αργότερα επέστρεψε για λίγο στο Ανατολικό Τιμόρ, αλλά εξορίστηκε και πάλι από το 1970 μέχρι το 1971 γιατί μίλησε σκληρά ενάντια στο πορτογαλικό στρατιωτικό καθεστώς.

Το 1974, το Ανατολικό Τιμόρ κήρυξε την ανεξαρτησία του από την Πορτογαλία, και αμέσως μετά ακολούθησε μια εισβολή από την Ινδονησία, με την οποία ξεκίνησε άλλη μια βάρβαρη κατοχή. Ο Ράμος-Όρτα ήταν τότε 25 ετών και είχε εγκαταλείψει το Ανατολικό Τιμόρ τρεις ημέρες πριν από την εισβολή. Πέρασε τα επόμενα είκοσι τέσσερα χρόνια στην εξορία, τραβώντας την προσοχή του κόσμου στα δεινά του Ανατολικού Τιμόρ.

Ήταν το νεότερο άτομο που απευθύνθηκε στα Ηνωμένα Έθνη, και έπεισε τους εκπροσώπους των Ηνωμένων Εθνών να εγκρίνουν ένα ψήφισμα που υποστηρίζει την ανεξαρτησία του Ανατολικού Τιμόρ. Παρά αυτή τη νίκη, η Ινδονησία συνέχισε την κατοχή της, κι έτσι ο ίδιος συνέχισε να παροτρύνει τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους ηγέτες του κόσμου να πείσουν την Ινδονησία να παραχωρήσει στο Ανατολικό Τιμόρ την ελευθερία του. Το 1996 απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον ίδιο και στον συμπατριώτη του, τον Επίσκοπο Χιμένες Μπέλο.

Σε μεγάλο βαθμό μέσω των προσπαθειών του Ράμος-Όρτα, το 2002 το Ανατολικό Τιμόρ κέρδισε τελικά την ανεξαρτησία του και το 2006 ο ίδιος διορίστηκε πρωθυπουργός του Ανατολικού Τιμόρ ενώ το 2007 εκλέχτηκε Πρόεδρός του.