Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789)

Το 1789 ο λαός της Γαλλίας επέφερε την κατάργηση της απόλυτης μοναρχίας και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Έξι μόλις εβδομάδες μετά την κατάληψη της Βαστίλης και τρεις εβδομάδες μετά την κατάργηση της φεουδαρχίας, η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (Γαλλικά: La Déclaration des Droits de l’Homme et du Citoyen) υιοθετήθηκε από την Εθνική Συνταγματική Συνέλευση ως το πρώτο βήμα για τη σύνταξη του συντάγματος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η Διακήρυξη δηλώνει ότι εγγυάται για όλους τους πολίτες τα δικαιώματα «της ελευθερίας, της περιουσίας, της ασφάλειας και της αντίστασης στην καταπίεση». Διατυπώνει την άποψη ότι η ανάγκη για την ύπαρξη νομοθεσίας προέρχεται από το γεγονός ότι «...η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου περιορίζεται μόνο από την εξασφάλιση ότι και τα άλλα μέλη της κοινωνίας απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα». Έτσι, η Διακήρυξη θεωρεί τον νόμο ως «έκφραση της γενικής θέλησης», που σκοπό έχει την προώθηση της ισότητας ως προς τα δικαιώματα και την απαγόρευση «μόνο των πράξεων εκείνων οι οποίες είναι επιβλαβείς για την κοινωνία».

Η Πρώτη Σύμβαση της Γενεύης (1864)

Το 1864, δεκαέξι Ευρωπαϊκές χώρες και πολλές πολιτείες της Αμερικής παρέστησαν σε μια διάσκεψη στη Γενεύη, κατόπιν προσκλήσεως του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, με πρωτοβουλία της Επιτροπής της Γενεύης. Η διπλωματική διάσκεψη έγινε με σκοπό την υιοθέτηση σύμβασης για τη θεραπεία των τραυματιών πολέμου.

Οι κύριες αρχές που διατυπώθηκαν σ’ αυτή τη Σύμβαση και διατηρήθηκαν από τις επόμενες Συμβάσεις της Γενεύης προβλέπουν την υποχρέωση παροχής περίθαλψης στο ασθενές και τραυματισμένο στρατιωτικό προσωπικό, με σεβασμό και χωρίς διακρίσεις, καθώς και την υιοθέτηση χαρακτηριστικής ένδειξης στα μέσα μεταφοράς του ιατρικού προσωπικού και στον εξοπλισμό τους, έναν κόκκινο σταυρό σε λευκό φόντο.