Οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συμφωνούν ότι, εξήντα χρόνια μετά την έκδοσή της, η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ακόμα παραμένει περισσότερο όνειρο παρά πραγματικότητα. Παραβιάσεις σημειώνονται σε κάθε μέρος του κόσμου. Για παράδειγμα, η Παγκόσμια Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας του 2009 και άλλες πηγές δείχνουν ότι συμβαίνουν τα εξής:

• Βασανιστήρια ή κακοποίηση σε τουλάχιστον 81 χώρες
• Άδικες δίκες σε τουλάχιστον 54 χώρες
• Περιορισμοί στην ελευθερία έκφρασης σε τουλάχιστον 77 χώρες

Ειδικά οι γυναίκες και τα παιδιά περιθωριοποιούνται με διάφορους τρόπους, ο Τύπος δεν είναι ελεύθερος σε πολλές χώρες και επιβάλλεται σιωπή στους διαφωνούντες, πολύ συχνά μόνιμα. Ενώ κατά τη διάρκεια των τελευταίων εξήντα χρόνων έχουν σημειωθεί κάποια οφέλη, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν ακόμα και σήμερα μάστιγα για τον κόσμο μας.

Για να σας βοηθήσουμε να ενημερωθείτε για την πραγματική κατάσταση σε ολόκληρο τον κόσμο, το τμήμα αυτό παρέχει παραδείγματα παραβιάσεων έξι Άρθρων της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΟΔΔΑ):

ΑΡΘΡΟ 3 – ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

«Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην προσωπική του ασφάλεια».

Το 2007 εκτιμάται ότι 6.500 άτομα πέθαναν κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων στο Αφγανιστάν και σχεδόν οι μισοί ήταν θάνατοι άμαχων πολιτών από αντάρτες. Εκατοντάδες πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια επιθέσεων αυτοκτονίας από ένοπλες ομάδες.

Το 2007 στη Βραζιλία, σύμφωνα με την επίσημη δήλωση, η αστυνομία σκότωσε τουλάχιστον 1.260 άτομα· ο μεγαλύτερος αριθμός, μέχρι σήμερα. Όλα τα περιστατικά καταχωρήθηκαν επίσημα ως «ενέργειες αντίστασης» και ερευνήθηκαν ελάχιστα ή καθόλου.

Στην Ουγκάντα, 1.500 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα σε στρατόπεδα εκτοπισμένων πολιτών. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας έχουν πεθάνει 500.000 άτομα σ’ αυτά τα στρατόπεδα.

Οι Βιετναμέζικες αρχές έκλεισαν διά της βίας τουλάχιστον 75.000 άτομα εθισμένα σε ναρκωτικές ουσίες και πόρνες σε 71 ασφυκτικά γεμάτα στρατόπεδα «αποκατάστασης», κατατάσσοντάς τους στην κατηγορία «υψηλού κινδύνου» προσβολής από HIV/AIDS χωρίς όμως να τους προσφέρουν μέσα θεραπείας.